Ο ΠΙΝΑΚΑΣ

Από τον Δημήτρη Βόϊκο

====

Με ζήλο έπιασε κάποια στιγμή το καβαλέτο,

ξεκίνησε τον πίνακα να φτιάξει γλαφυρό

και γέρος πια τον τελείωσε, απέριττο κι αδρό…!

Ήταν το έργο της ζωής του, υποθέτω…!

—-

Βαριά ανασκιρτώντας τον κοιτούσε με τις ώρες…,

έμοιαζε ποντισμένος στα τενάγη των βυθών

ή σαν να ξεχορτάριαζε από το παρελθόν

σε αγκαθότοπο, με ρίζες ψυχοφθόρες…!

—-

Τη θλίψη… είχε φτιάξει, κρύα έρημο τα βράδια!

Τη μοναξιά πιο κει…, κήπο την έκαμε πικρό.

Ζωγράφισε το φόβο…, με φαράγγι ζοφερό…!

Τις εμμονές πιο πέρα…, κόκκινα λιβάδια.

—-

Τους πόθους…, με απόμερους πιο παρακάτω δρόμους.

Τα πέτρινα χωράφια παραπέρα, του καημού…!

Φουρτουνιασμένο πέλαγο το γκρίζο, του θυμού…!

Του δάσους τις σκιές…, με εφιάλτες, με τρόμους!

—-

Τον πόνο έκαμε, απόκρημνο βουνό στα ύψη…!

Του πόνου το μεθύσι, χείμαρρο ορμητικό.

Τα λάθη του…, με τείχη πύργο μεσαιωνικό…!

Στο τέλος, έκαμε μιαν ήπειρο…την τύψη…