25η Μάρτη
Ελλάς (Ιδέα-Πατρίδα-Τιμή- Σημαία)

Από τον Νίκο Σαλίβερο (Σάλος)

====

Μετά αιώνες τέσσερις αέρα σκλαβωμένου
κι’ αγώνες ελευθέρωσης λαού βασανισμένου,
από Μοριά και Στερεάς κακοτραχές μασχάλες
και σκόρπιων Νησιών βραχάρμυρες τις βάλες
Κολοκοτρώνηδες, Ανδρούτσοι και αγνοί Παππάδες,
για λευτεριά εχύσανε αίματος μαστραπάδες.

—-

Καραϊσκάκηδες, Κανάρηδες και Μπουμπουλίνες,
Φιλέλληνες που δεν λογάριασαν θανάτου οδύνες.
Κλέφτες, αρματολοί και πειρατές νησιώτες
ξεδικιωμό ζητούσαν και λεύτερο αγέρα.
Λάβαρα ξεσηκωμού, του Τύραννου δεσμώτες,
σηκώσανε μ’αποκοτιά στη σκλαβωμένη χέρα.

—-

Σιμά κι’η Φιλική με Ιερό το Λόχο,
φωνές αντάμωσαν σε μιαν ιδέα
στου Ρήγα του Βελεστινλή το λόγο,
«Δούρειος Ίππος» που έγινε σημαία.
«Μολών Λαβέ» «Η Ταν ή επι Τας»
Ηχώ αγύριστη… «ως πότε εχθρέ τη γή μας θα πατάς»

—-

Πατρίδα, γλώσσα και Σημαίας ο Σταυρός,
ήταν η Ιδέα, πού’βαλαν τα στήθια μπρός.
Πολεμήσαν, σκοτωθήκαν, λευτεριά ο θησαυρός.
Για του δίκιου ο αγώνας, ο σκοπός είν’ ιερός.
Ενας είναι ο Ουρανός, γαλάζιος καθαρός,
του μαύρου σύννεφου ο δρόμος μιαρός.

—-

Κι’αν τσακωμούς μετάξυ τους, είχαν οι πατριώτες
γινόντουσαν, ευθύς μετά, γενναίοι Μεσολογγίτες.
Μίσθαρνους ξένους πέρνανε, μα πιότερο Αρβανίτες,
στην Ιστορία από παλιά γίναν συστρατιώτες.
Για της σημαίας τον ιστό, σπαθί γυμνό κρατούσαν,
στης Θέμιδας τα έδρανα τ’άδικο πολεμούσαν.

—-

Μα είχανε απ’ τις φασκιές Ομόνοια κρυμμένη,
που πάντα λύση έδινε, στη γη τη σκλαβωμένη
Από το Μύθου την γραφή , χιλιοτραγουσμένη,
και Μαραθώνα και Μοριά την αιματοβαμμένη.
Κι’άν έχει η αυταπάρνηση μορφή στην οικουμένη,
στούς Μιλτιάδη, Σαμουήλ η μνήμη είν’ γραμμένη.

—-

Της Παναγιάς τ’όνομα μες τη καρδιά προτάξαν ,
της λευτεριάς Ιέρια στη μνήμη εχαράξαν.
Μια Αθηνά οι Ελληνες, πάντα θεοποιούνε,
τη μήτρα π’ όμοια παιδιά βγάζει, την προσκυνούνε.
«Κι’αν είν’ασήκωτη η σκλαβιά στου Έλληνα τις ράχες
η λευτεριά ,διδάχτηκε, κερδίζεται στις μάχες»..

—-

Καθύστερα , βόλι σκλαβιάς και πάλι χτυπημένη,
τη βρίσκει , γιατί η «Λέαινα» είν’αξιοζηλεμένη.
Μ’ Επιφανείς και Αφανείς πατρίδας Ελευθερωτές
κι’απο της Δύσης «σύμμαχους» νίκης καπηλευτές,
στην μάχη πάλι σώματα και τις ψυχές προσφέρουν
αγέρα λεύτερο γι’αυτούς κι’ απόγονους να φέρουν.

—-

«Οχι» κι’ «Αέρα» φώναξαν σ’εχθρούς και σε προδότες
και λιονταριού είχαν ορμή, τιμής γίνανε δότες.
Μα κι’ αν τους «φόρεσαν» ξανά, «στέμμα και ρεντιγκότες»,
του κόσμου θάν ατέλειωτα φωτός οι πριμοδότες,
γιατί , Λεωνίδες ακλουθούν και πάνσοφους Δασκάλους
ασπίδα κι’όπλο, της σκλαβιάς που σπάζουνε πασσάλους.

—-

Και τωρινά κάποιοι κρατούν , « σημαία» του συμφέρου
Ελλήνων άφεγγα παιδιά με ξένους αφ’ ετέρου.
Πάντα θρέφει το φίλιωμα, αχόρταγους σπιούνους
που Καποδίστριους πετούν σε Μεττερνίχου φούρνους

Ξεχνούνε όμως «τα στερνά ,πάντα,νικούν τα πρώτα»
και πως δεν σβήνουν τα κεριά μ’ αιμάτου τον ιδρώτα.

—-

Γροθιά, σε θήκες σφαλιστές προγόνων, η Ιδέα,
η Γλώσσα , η Θρησκεία και της τιμής Σημαία.
Ονόματα και πόλεμοι σ’ αθάνατες σελίδες,
βήματα μνήμης στη ζωή που δίνουν ηλιαχτίδες
Σ’ οχτρούς και φίλους, Σοφία χαρίζει η Ελλάδα
δείγμα Τιμής ,Φιλίας κι’ Ειρήνης μ’ ελιάς τη κλάδα