Πάρε τα δώρα

Από το Δημήτρη Βόϊκο

===

Μαύρο το πέλαγο τ’ αποψινό το βράδυ.

Ο ουρανός βαρύς χωρίς μαρμαρυγή.

Νύχτωσε πια κι η σκέψη μου σ’ ελπίδας χάδι,

άμετρη γύρω μοναξιά, βαθιά πληγή.

—

Πάρε τα δώρα της ψυχής σου, και να μέ ‘βρεις

 έλα! στόλισα την κάμαρα ζεστά.

Έκοψε ρόδο την καρδιά μου ο Σεπτέμβρης

και την μάδησε στο πάτωμα μπροστά.

—

Πάρε δειλά της πίκρας σου το μύρο, κι έλα

να ευωδιάσεις τον αγέρα το λερό,

 και τον καημό σου… που στα χείλη σαν εγέλα…

κάμε τον πόνο σου τραγούδι θλιβερό.

—

Θα έχω στρώσει στο τραπέζι τη γαλήνη

και τη ζωή μας, σα κρασί μεθυστικό

θα πιούμε και το δάκρυ θ’ απαλύνει,

του χωρισμού μας τα δεσμά, σα μυστικό.

—

θα ‘ναι διάχυτη η ατμόσφαιρα με θλίψη,

θα κοιταζόμαστε κι οι δυο σα ναυαγοί,

και θα μας έχει η αγάπη ανταμείψει

κι έξω, θ’ ακούγεται τα’ άνεμου η ωρυγή.